In haar gedichten lardeert Marjoleine de Vos bijna-persoonlijke elementen met

klassieke namen en verhalen, beelden en patronen. Ze stelt het hier en nu centraal en zout het kleurloze met kleur:

'de woerd die plotseling en onbedaarlijk / groen het zonlicht en je oog in zwemt. / Kijk bij je voet, maant hij, waar speenkruid / bloeit, de lucht gespiegeld blauw is in het diep. / Voel warmte op je neus, zie 't vroege blad/ van vlier. Je keek te ver. Dat wat je zoekt is hier.'

Als krantenkok geniet...

Bijna twee jaar geleden voelde Marjoleine de Vos een zwellinkje onder haar rechteroor. Niets aan de hand, stelde de dokter haar gerust, het is vast goedaardig. Maar het knobbeltje bleef groeien en er bleek wél degelijk iets niet in orde.

Hoe te leven als je geconfronteerd wordt met je eigen sterfelijkheid? Marjoleine de Vos gaat in Zo hevig in leven in dialoog met door haar bewonderde schrijvers, met haar herinneringen, en met haar dierbaren – object of mens. Tussen hoop en vrees zoekt ze...

Helena, Eurydike, Odysseus - figuren uit de klassieke mythologie treden vaak op in de poëzie van De Vos, ook in Hoe verschillig. Ze kan eraan laten zien hoe eeuwig de verhalen en de gevoelens zijn die we hebben, ook of juist als bij Odysseus thuis Miles Davis uit de speakers klinkt. Maar er is meer dan figuren en beelden alleen: er is liefde en twijfel, er is rouw en er is het ongrijpbare leven. Dichten is voor De Vos ‘denken met het hart’, zoals ze dat ook in essays als het succesvolle...

De wonderlijke stilte van de dode. Dat is het eerste waarover Marjoleine de Vos zich verwondert als ze het levenloze lichaam ziet van een man van wie ze zielsveel heeft gehouden. Er is geen warmte meer in dat lichaam, geen beweging, geen geruis van ademhaling, geen hart dat nog klopt. Er is alleen nog een omhulsel, een voor eeuwig zwijgend ding, waar je, als je je gêne overwint, tegenaan kunt praten.

Hoe laat een onpeilbaar verlies zich vertalen? Laverend tussen verzet en berusting, ongeloo...

Of je nu op een kleedje in het stadspark allerlei hapjes uitstalt, de barbecue aansteekt in eigen tuin of van een salade niçoise geniet op een Frans terras: er is weinig zo fijn als buiten eten. In deze verzameling columns, een selectie uit Een dolgelukkig Montessorivarken, beschrijft Marjoleine de Vos op heerlijke en herkenbare wijze wat tafelen in de zomer tot zo’n bijzonder genot maakt. Van sappige komkommers en frisse salades tot aardbeien met room en witte wijn bij de lunch: elke pagi...