Hoe moeten wij leven? De onmogelijkheid van de vraag vind je verrassend genoeg niet terug in de antwoorden die Marjoleine de Vos erop tracht te geven. We kunnen leren van de klassieken. Poëzie helpt. Een mooie maaltijd en een prachtige tuin helpen ook. Reizen. Religie.

Deze schitterende verzameling persoonlijk essays tonen een wereldbeschouwing van deze tijd die meervoudig is, nooit absoluut. In tintelende zinnen legt De Vos de vraagstukken van ons bestaan bloot en beantwoordt ze met een bi...

In haar gedichten lardeert Marjoleine de Vos bijna-persoonlijke elementen met

klassieke namen en verhalen, beelden en patronen. Ze stelt het hier en nu centraal en zout het kleurloze met kleur:

'de woerd die plotseling en onbedaarlijk / groen het zonlicht en je oog in zwemt. / Kijk bij je voet, maant hij, waar speenkruid / bloeit, de lucht gespiegeld blauw is in het diep. / Voel warmte op je neus, zie 't vroege blad/ van vlier. Je keek te ver. Dat wat je zoekt is hier.'

Als krantenkok geniet...

Dit boek is gewijd aan een levensbeschouwelijke lectuur van het werk van Rutger Kopland. Daarbij komen literaire, filosofische en religieuze aspecten aan de orde.

Dat Rutger Kopland (1934) tot de belangrijkste moderne Nederlandstalige dichters behoort, is onomstreden. Naast zijn werk als biologisch psychiater en hoogleraar, publiceerde hij veertien dichtbundels en een drietal boeken met literaire essays. Ze worden door een opvallend breed publiek gelezen en zijn met tal van literaire prijzen...

Bijna twee jaar geleden voelde Marjoleine de Vos een zwellinkje onder haar rechteroor. Niets aan de hand, stelde de dokter haar gerust, het is vast goedaardig. Maar het knobbeltje bleef groeien en er bleek wél degelijk iets niet in orde.

Hoe te leven als je geconfronteerd wordt met je eigen sterfelijkheid? Marjoleine de Vos gaat in Zo hevig in leven in dialoog met door haar bewonderde schrijvers, met haar herinneringen, en met haar dierbaren – object of mens. Tussen hoop en vrees zoekt ze...

Marjoleine de Vos wandelt elke dag een rondje vanuit haar huis in het Noord-Groningse Zeerijp. Onder een strakblauwe hemel, een grijs wolkendek of genadeloze regen, ze zijn er altijd: de akkers in bloei of kaal, de kraaien, de bomen in alle stadia van blad of niet blad, het kerkje van Eenum. Soms uien op het land, soms dollende hazen – alles is altijd hetzelfde en altijd anders.

Wat is het toch dat je zo kunt verlangen naar wandelen, vraagt De Vos zich af in Je keek te ver. Ze denkt na over...

Toen duidelijk werd dat ons een langere periode van thuisblijven, thuiswerken en thuis lezen te wachten staat, vroegen wij een aantal geliefde auteurs een verhaal te schrijven om ons de donkere dagen door te helpen. Zo ontstond een meesterlijk winterboek dat zijn weerga niet kent: een staalkaart van korte verhalen, herinneringen, brieven, gedichten, kleine essays, vergeten geschiedenissen, teruggevonden fragmenten. Iedere auteur brengt een andere wereld tot leven, van kerstconcert tot gevange...

Helena, Eurydike, Odysseus - figuren uit de klassieke mythologie treden vaak op in de poëzie van De Vos, ook in Hoe verschillig. Ze kan eraan laten zien hoe eeuwig de verhalen en de gevoelens zijn die we hebben, ook of juist als bij Odysseus thuis Miles Davis uit de speakers klinkt. Maar er is meer dan figuren en beelden alleen: er is liefde en twijfel, er is rouw en er is het ongrijpbare leven. Dichten is voor De Vos ‘denken met het hart’, zoals ze dat ook in essays als het succesvolle...

De wonderlijke stilte van de dode. Dat is het eerste waarover Marjoleine de Vos zich verwondert als ze het levenloze lichaam ziet van een man van wie ze zielsveel heeft gehouden. Er is geen warmte meer in dat lichaam, geen beweging, geen geruis van ademhaling, geen hart dat nog klopt. Er is alleen nog een omhulsel, een voor eeuwig zwijgend ding, waar je, als je je gêne overwint, tegenaan kunt praten.

Hoe laat een onpeilbaar verlies zich vertalen? Laverend tussen verzet en berusting, ongeloo...

Of je nu op een kleedje in het stadspark allerlei hapjes uitstalt, de barbecue aansteekt in eigen tuin of van een salade niçoise geniet op een Frans terras: er is weinig zo fijn als buiten eten. In deze verzameling columns, een selectie uit Een dolgelukkig Montessorivarken, beschrijft Marjoleine de Vos op heerlijke en herkenbare wijze wat tafelen in de zomer tot zo’n bijzonder genot maakt. Van sappige komkommers en frisse salades tot aardbeien met room en witte wijn bij de lunch: elke pagi...

Haar beste columnsLeven doet iedereen, er zit weinig anders op. Dat kan de vraag hoe moet ik leven enigszins overbodig doen lijken. Maar dat is toch niet zo, er zijn allerlei manieren om in het leven te staan en tegen dingen aan te kijken. Marjoleine de Vos vraagt zich in haar beschouwingen vaak af welke manieren dat dan zijn, en of die stand kunnen houden als je ze kritisch bekijkt. Gevoelens en emoties kunnen een mens van alles wijsmaken, maar het is zaak het hoofd er een beetje bij te houd...