De taal sprankelt, buitelt en overrompelt in

de nieuwe dichtbundel van Pieter Boskma.

Uit Het gelijk van honderd tegelijk zingende bossen rijst een even

grimmig als geestig beeld op van onze zelfgenoegzame tijd,

waarin het eigen gelijk en het luidkeels uitventen daarvan tot

het hoogste goed zijn verheven. Vol droge, soms vileine humor

en met veel zelfspot beziet Pieter Boskma de wereld om hem

heen, waar het absurde niet langer absurd is maar de alledaagse

realiteit. Hoewel de toon hard kan zi...

Een woordvoerder prijst een nieuw soort offerdier aan. De god

van Abraham krijgt gezelschap van een stoet andere goden. Het

haar van een vrouw valt uit omdat ze een hoofddoek draagt.

Kunstenaars kruisigen een door vroeggeboorte gestorven chimpansee.

In Waar is het lam? wordt een wereld neergezet die zowel

archaïsch is als hedendaags, en waarin het drama van het

offer vanuit verschillende invalshoeken benaderd wordt. Draait

het offerritueel uiteindelijk om angstbezwering? Is het gevaar

dat mo...

We leven in een verwarrende tijd. Alt-right probeert online zijn extreme ideeën wit te wassen, om op die manier meer gehoor te vinden. Links zoekt naar een nieuwe adem, lijkt zichzelf kwijt te zijn en neemt soms rechtse standpunten in bij de zoektocht zichzelf terug te vinden. Een impasse, terwijl zich ondertussen rampen voltrekken die hun weerga niet kennen. Het klimaat warmt op en het recht van de mens op zelfbeschikking staat op gespannen voet met de afbladderende privacy. We kijken weg t...

Aandacht. Alle personages die Jan Baeke opvoert in Het verkeerde hart zoeken naar aandacht, leven bij aandacht, vragen of eisen aandacht. Zo ook de moeder, die een van de centrale figuren is: ‘Mijn moeder was op straat om god te spreken./ Het was warm, de stad was uitgelopen en/ de vuilniszakken, de verkeersopstoppingen/ en het bedelen langs de terrassen groeiden aan.’ De personages kiezen niet zelden voor aandacht van de verkeerde soort, uit onderdanigheid, uit een zwak zelfbeeld. De fig...

Ook op papier klinkt het timbre van Andy Fierens’ weldadige stem duidelijk op, in gedichten die donderen, bulderen en ronken. De lach, komend uit de diepte, is nooit ver uit de buurt, kwetsbaarheid en ontroering vinden een weg naar de oppervlakte. Bevolkt door farao’s, chopstickcowboys en luid snurkende vaders is De Trompetten van Toetanchamon vintage Andy Fierens. Dit is een bundel die je opslokt als een hongerige wolf, waarna je ontdekt dat het in de buik van het beest goed toeven is. H...

Ongekend ontroerend, dat is De dieren in mij, de eerste dichtbundel van Delphine

Lecompte. Ze kreeg er de C. Buddingh’-prijs voor. Hier toonde iemand zich even

strijdbaar als kwetsbaar met gedichten die een diepe indruk achterlaten. Zo anders

van toon dan haar gevierde, exuberante recente werk. De dieren in mij is een bundel die

een plaats afdwingt in de kast en het hart van iedere poëzieliefhebber. Het is Lecompte

zonder opsmuk. Ook dan is haar werk beeldschoon.