Wat is het leven waard als het niet een beetje kapot is? In Sparagmos duikt Hans Dekkers in het Dionysos-ritueel, waarbij het lichaam van een mens of dier in een roes uiteengereten wordt. In zinnenprikkelende gedichten verkent Dekkers een wereld waarin genot niet zonder pijn kan en waarin een heldere kijk op het leven niet kan bestaan zonder het offer en de beneveling. Sparagmos is een bundel vol verscheurdheid en versplintering.

ruk me uiteen, dierbare vriend,

in alle levens die ik ben, in all...

De gedichten uit Hans Dekkers' debuutbundel Banjoman (2006) waren 'incantaties, incarnaties, zielsverhuizingen'. Ook de gedichten in Een uil in de zon roepen nieuwe en verloren werelden op: de verbeelding wekt tot leven wat verloren lijkt of wat nog niet bestaat. Dat gebeurt in lyrische en kleurrijke gedichten, maar soms ook verstilde, zoals in de haiku-achtige cyclus Mijn lichaam. De poëzie van Hans Dekkers is dicht op de huid geschreven.

Zat van de aarde, de humus,

de eiweke watergruwel, grijpen wij

naar het lijkenbitter.

Niet de groene fee, bedriegster van dichters,

maar het elixer dat vuur uit sintels zuigt,

drakenbloed en christustraan ineen,

gebrouwen uit de doden.Hans Dekkers (Venlo, 1954) debuteerde in 1992 in het literaire tijdschrift "De Revisor". Sinds die tijd verschenen van hem romans, verhalen en gedichten. In 2010 verscheen bij Uitgeverij Wereldbibliotheek de bundel "Een uil in de zon".

Er zijn van die ogenschijnlijke toevalligheden die onverwacht in onze herinnering kunnen opduiken. ‘Lichtmomenten’ noemt Hans Dekkers ze, herinneringen met een verhoogde realiteit, herbelevingen waarin iets stolt wat zich in de tijdelijkheid heeft voltrokken. We kijken om naar deze momenten, beelden, voorwerpen of visioenen, zoals Orpheus omkeek naar zijn Eurydice. We beschouwen ze als het fotoalbum van onze ziel. Zijn ze ons houvast, onze redding? Of zijn ze uiteindelijk onze ondergang, ...