In de caleidoscopische bundel De (t)huiszittergod onderzoekt Jonathan Griffioen het wezen van de waanzin. Hij fantaseert over de binnenwerelden van de échte thuiszitters. Niet de dichters die twee lockdowns lang thuis hebben gezeten, maar de letterlijke redelozen, zij die nooit geleerd hebben te spreken en die een prachtige poëtische binnenwereld hebben opgebouwd, zo groot dat de buitenwereld erin past. Griffioen weet als geen ander de lezer deze binnenwerelden binnen te voeren.

In Wijk hangt iedereen maar wat rond: de verteller en zijn bes te vriend Mike (vakkenvullers per ongeluk gecast als hoofdpersonen), de legendarische Erik, weerman Arie. Hun dagelijks leven lijkt het ruwe materiaal voor een mop, maar tijdens het lachen vragen we ons af: hoe kan zoiets troosteloos je toch ook dierbaar worden? Wijk is een genadeloos en ontroerend portret van een jeugd ergens in Nederland.