The definitive story of the Hipgnosis design partnership, their iconic album artwork and their rock 'n' roll life

Nachdem Nicole Seifert mehrere Jahre lang ausschließlich Literatur von Frauen gelesen hat, ist klar: Die vielbeschworene »Qualität« ist nicht das Problem. Im Gegenteil: Wir verpassen das Beste, wenn wir in unseren Bücherregalen nicht endlich eine Frauenquote einführen.

Banal, kitschig, trivial - drei Adjektive, mit denen das literarische Schaffen von Frauen seit Jahrhunderten abgewertet wird. Während Autoren tausende von Seiten mit Alltagsbeschreibungen füllen und dafür gefeiert wer...

Hoe welvarender mensen zijn en hoe meer mogelijkheden ze hebben, hoe sterker ze zich bewust kunnen raken van gemis in hun leven. Legden mensen zich in het verleden neer bij de mores van een levenscyclus, nu willen velen uit het leven halen ‘wat erin zit’, meemaken ‘waar het echt om gaat’, deelgenoot worden van wat Norman Mailer ‘the sweet of life’ noemde. Begrippen als ‘bucketlist’ en ‘fomo’ vinden we inmiddels ook in Nederlandse woordenboeken terug.

Eén van de gedaan...

In juni 2023 hield schrijver en performer Akwasi de jaarlijkse Anton de Komlezing in het Verzetsmuseum. In een drietal brieven richtte hij zich tot de schrijver van Wij slaven van Suriname. Akwasi vertelt aan De Kom over verzet, de huidige staat van Nederland en waarom radicale verandering soms nodig is. Hij blikt terug op zijn ervaringen in het zwartepietendebat, vertelt over de noodzaak van de oprichting van Omroep Zwart en gaat in op de strijd voor vrijheid.

Wees moedig. Wees gevreesd. Wee...

In 1999 stuiten Entius en haar geliefde op een vervallen boerderij in de Haute-Marne. Het dak lekt, muren wijken, het erf is een ravage. Zware vrachtwagens zijn af en aan gereden en hebben diepe sporen in de klei getrokken, maar Entius valt bij eerste aanblik voor de hybride begrenzing van de plek. Afgebakend door twee kabbelende stroompjes, een bosrand, en een omgevallen hekje, gaan cultuur en natuur moeiteloos in elkaar over.

In Om en nabij maakt Entius in haarscherpe beschrijvingen een ron...

Een witte directie die beslist wat er met Afrikaans grondgebied gebeurt: is dat nog van deze tijd?

African Parks geldt als hét succesnummer binnen de natuurbescherming. De organisatie, opgericht door Paul Fentener van Vlissingen en trouw gesteund door de Postcode Loterij, heeft in meer dan twintig Afrikaanse natuurgebieden het volledige gezag overgenomen van de staat. Ze beheert een oppervlak vergelijkbaar met Groot-Brittannië, met steun van westerse regeringen, de Europese Unie en filantro...

Nick groeide op in een achterstandswijk met de constante dreiging van geweld. Als jongerenwerker in zijn oude buurt wijdt hij nu zijn leven aan jongens zoals hij – maar hij laat ze niet te dicht­bij komen. Dat is de enige manier om het vol te houden in deze buurt, waar het met de meeste jongens slecht afloopt. Dan komt Elijah in beeld, een getroebleerde jongen met een onmiskenbaar ta­lent voor basketbal. Op school raakt hij voortdurend in de problemen, thuis heeft hij te kampen met een al...

'Het was maar één avond. Ik weet dus niet veel. Ik weet alleen dat ik hem een heel knappe man vond.' Ssst, zei ze daarna, want het was niet de bedoeling dat mijn vader of mijn zussen ons zouden horen. 'Je moet het er maar met niemand over hebben. Kom, we gaan opstaan.'

Angelique wordt geboren in de Dapperbuurt in Amsterdam, in de jaren vijftig. Haar gezin is wit en Angelique is zwart. De hoop is dat wanneer iedereen doet alsof het allemaal heel normaal is, de buitenwereld dat ook zal doen. T...

Op 1 februari 2021 greep het leger de macht in Myanmar. Een ongekende klap voor het land dat gedurende de voorgaande tien jaar was getransformeerd van het regionale zwarte schaap tot de grootste economische en democratische belofte van Zuidoost-Azië. Waar ging het mis?

Hans Hulst maakte de opkomst en ondergang van de democratie in Myanmar van binnenuit mee. Als hoofdredacteur van een tijdschrift in Yangon zag hij vanaf de eerste rij hoe Nobelprijswinnares Aung San Suu Kyi in 2015 aan de macht...

p.114

Dieses Buch ist ein Schrei – kein Kriegsschrei, eher ein Schrei nach Frieden. Es verteilt einige Ohrfeigen, die sich mit Liebkosungen abwechseln. Wer kriegt sie ab?

Zuerst die weißen Linken, die sich ihres antikolonialen guten Gewissens sicher glauben, die Komfortzone ihres Weißseins aber doch nicht verlassen: Sartre vor allen, der bis zum Ende Zionist blieb; im Gegensatz zu Genet, der sagte, Hitler sei ihm »egal«, und der die französische Niederlage in Indochina als einen Sieg b...