Rispinge 3 probeert een schriftleer. In Rispinge 2 ging het ook al daarover. Het schrift verbuigt het gesproken woord. De verteller wordt schrijver en de hoorder lezer. Een nabetrachting die niet goed voorbeschouwing kan krijgen. Wil je nog achter het schrift terug, dan ga je al gauw meer nog er bovenuit. Geprobeerd wordt het overzicht te krijgen. Anderen hoeven dan niet meer mee te kijken met wat er nou precies staat. Lezen wordt schouwen. Het weet hoe het zit, en namens God het woord te vo...