In deze poëziebundel, geïnspireerd op het leven en werk van Emily Brontë, onderzoekt Yentl van Stokkum de grenzen en overeenkomsten tussen poëzie en séance.

In Winterbloeiers probeert Yentl van Stokkum grip te krijgen op de toekomst. We weten niet of een geliefde morgen nog bij ons is, maar 90% kans dat het regent. In onstuimige, hunkerende gedichten wisselt ze zachte zomeravonden en zware stormen af. Volgens de verwachtingen staan ons extreme omstandigheden te wachten.