In dit derde deel van Beschermvrouwe van de verschoppelingen

verliest Delphine Lecompte zich opnieuw in de vreugde van de

taal, de reddingsboei waaraan zij zich vastklampt. Worstelend

met haar demonen, neurosen en fobieën schrijft ze exuberant,

genereus en overdadig over haar kindertijd en volwassen leven.

Ze schroomt daarbij niets, spaart niemand en omarmt de

schaamte volledig. Dit is schrijven zoals alleen Delphine Lecompte dat kan. Schrijven om te overleven. Al doende dijt haar

fantastisc...

In Sekirara — Japans voor ‘naaktheid’ en ook de titel van haar nieuwste, 288 pagina’s tellende dagboektekeningenbundel — geeft Clara Spilliaert zich bloot.

Tussen 2009 en 2017 maakte ze duizenden tekeningen, als intieme reflecties op haar dagelijkse leven. Een selectie hiervan werd aaneengeregen tot een vrij te interpreteren verhaal. Spilliaerts wereld is sprookjesachtig, seksueel, getormenteerd en humoristisch. Ze tekent grote insecten, rozige varkens, gigantische penissen, hersen...

Ongekend ontroerend, dat is De dieren in mij, de eerste dichtbundel van Delphine

Lecompte. Ze kreeg er de C. Buddingh’-prijs voor. Hier toonde iemand zich even

strijdbaar als kwetsbaar met gedichten die een diepe indruk achterlaten. Zo anders

van toon dan haar gevierde, exuberante recente werk. De dieren in mij is een bundel die

een plaats afdwingt in de kast en het hart van iedere poëzieliefhebber. Het is Lecompte

zonder opsmuk. Ook dan is haar werk beeldschoon.