In het hoofd van Delphine Lecompte is het nooit stil. Waar die ongebreidelde energie

normaal een uitweg vindt in haar gedichten, wijdt ze zich nu aan proza. In korte stukken,

waaruit nrc, De Morgen en humo gretig publiceerden, geeft ze haar wilde meningen

over wat ze om zich heen ziet gebeuren en dist ze, nietsontziend en gespeend van

alle gêne, verhalen op over haar markante leven.

In Beschermvrouwe van de verschoppelingen trekt een bonte stoet outsiders voorbij.

Rednecks, drank- en gokvers...

Less is more. Dat adagium is aan Delphine Lecompte niet besteed. De kern van haar

schrijverschap is de overdaad – tevens haar hoofdzonde. Waar die bij anderen schaadt,

is ze voor de schrijver-dichteres bij uitstek het middel om de wereld te bedwingen.

Begin dit jaar verblufte Lecompte iedereen met Beschermvrouwe van de verschoppelingen,

haar veelbesproken, nietsontziende prozadebuut. Daarin legde ze beurtelings zichzelf,

haar dierbaren en haar vijanden op de pijnbank en hield ze feilloos de...