Met zijn debuutbundel Melktanden (2010) maakte Martijn den Ouden meteen duidelijk waar het in zijn gedichten om gaat: spelen, associëren, verzinnen. Plezier maken in taal. Niet omdat de wereld zo plezierig is, want geweld en verderf ligt bij deze dichter om iedere hoek. Maar huist daarin niet evengoed de schoonheid? Juist. Trefzeker is Den Ouden in deze tweede bundel. Hij regisseert zijn personages, verzint hun avonturen, kneedt de beelden.

Tedere dieren, uitmiddelpuntige personages, verkleinwoordjes, vrolijkheid, ongerijmdheid. De gedichten in dit debuut van Martijn den Ouden ademen een enorme vrijheid. Ieder gedicht een luikje met verrassend uitzicht maar verkijk je niet! Soms opent zich een afgrond, happen soldatenkaken lucht, slaan verlangens stuk op donkere grond.