Toen ik rond 23u opstond om de ontbijttafel alvast te dekken,

overviel me een soort weemoed.

Vanwege … Ik weet niet.

Vanwege het ritme van de dagen.

Of vanwege die tafel.

Ja, het was vanwege die tafel.

Elke dag rond zit ik daar.

Ik hoor de kinderen komen, en gaan,

en ik zit daar.

De tafel is ons nest,

waar we samen zijn,

de korte kwartiertjes van de dag waarop onze levens zich ineenvouwen,

als twee handen tot één vuist.

’s Morgens die frisse koppies,

de kinderen ruiken naar ongeschonde...