In dit boek nemen we de lezer mee naar het Land van Hoop. Een land waar we de polycrisis hebben overwonnen. Waar we geleerd hebben om binnen de planetaire grenzen te leven en de balans te herstellen tussen geven en nemen. Waar en wanneer betreden we dit Land van Hoop? Dat is onduidelijk. Maar dat we een toekomstbeeld nodig hebben dat realistisch én hoopvol is, dat is zeer duidelijk. In deze reisgids, die samen met de volgende generatie is gemaakt, wordt de noodzaak van een duurzame transitie...

Is er al een opvolger voor Toon Tellegen? Jazeker: Jan Bouwstra. In 100 korte fabels maken we kennis de dieren in het bos. En dieren zijn precies als mensen. Ze denken na over hun leven en praten over wat hen bezighoudt: liefde, schoonheid, macht, vriendschap, tijd, taal, identiteit en nog veel meer. De fabels van Jan Bouwstra kenmerken zich door milde humor. Ze hebben de vorm van kleine, lichtvoetige filosofische dialogen. Veel dierenpersonages keren regelmatig terug: de brilslang en de uil...

Ellen Warmond ging in 1955 bij het Literatuurmuseum werken omdat haar baan op een handelskantoor niet genoeg

ruimte gaf aan poëzie. De anekdote is typerend voor haar toewijding aan de literatuur, vooral aan de poëzie. Niet dat ze er

moeilijk over deed: dichten was een ambacht ‘zoals een timmerman een tafel maakt’. In Poëzie is een steen verzamelde

Anne-Marie Hoogendam een kleine honderd gedichten die een beeld geven van een bijzonder oeuvre: scherp, beheerst, en

onderhuids ook verrasse...

PARLANDOGEDICHT

Geknield tussen onkruid, gebeitelde letters en gruis. Mensen verpakt in wolken, verpakt in de zang van een merel. Verdriet is vloeibaar, het meandert met me mee. Er is vorming van natuurijs, mijn ogen branden. Ik lach, ik ben een laatbloeier; besprenkel zorgzaam de aarde en blijf hopen op iets moois. Even was ik verbitterd, wilde niet meer op deze aarde zijn = lichtjaren ver hier vandaan naar lege doelen staren. Soms ben ik jaloers op de vis die zwemt tussen dikke balken van e...