Robin blijft staan met zijn zintuigen wijd open. Hij ruikt aarde en de scherpe geur van vocht in de spleten van steen. Met voorzichtige vingers tast hij langs de wanden van de grot. Een onverwacht schijnsel laat hem opkijken. Hij ziet zijn eigen vingers, zwart afgetekend tegen de rood oplichtende rotswand. In zijn hoofd juicht Ree: Ik wist wel dat je het kon! Geschrokken laat Robin de rots los.

Het armoedige dorp waar Robin net als de andere kinderen sloopmateriaal ontmantelt, is geen plaats ...

In gedachten hoort hij het Mendel weer zeggen: ‘Je zou dieper willen.’

Ja.

Het is zelfs geen besluit, het is een feit. Robin controleert de toestand van zijn flessen. Dan peutert hij de knoop los waarmee het touw is vastgemaakt aan zijn riem. Zodra het loslaat, lijkt het niet meer dan een heel lang, smal lintje kelp dat wiegend in de stroming van hem wegdrijft.

Robin blijft het niet nakijken. Hij richt zijn blik naar beneden, naar de blauwe gloed die op hem wacht, en duikt. Dieper.

In het...