Uil heeft een opa en een oma.

En nog een opa en een oma.

'Jij bent hun kleinkind', zegt Haas.

Daar is Uil het niet mee eens.

Hij is niet klein! En hij is ook geen kind meer!

Toch heeft Haas gelijk. Echt waar!

'Stop! We zijn er!' roept Haas.

Vos zet de koffers neer.

'Weet je zeker dat het hier is?' vraagt hij.

'Ik zie alleen maar zand. En water. En twee bomen.'

Een eiland in het zuiden

is heel anders dan een bos.

Je kunt er schelpen rapen.

En greppels graven.

En een sneeuwpop maken die niet smelt.

Zelfs de sterrenhemel is er wijder

en dieper dan thuis.

Of lijkt dat maar zo? Het eerste boek van Vos en Haas won meteen 6 prijzen, waaronder de Jonge Gouden Uil. Met vertalingen in veertien landen en een...

Er is een zee in het bos.

'We kunnen pootjebaden' juicht Vos.

Maar Haas zegt: 'Dat is geen zee. Het is een meer.'

'Meer wat?' vraagt Uil.

'Meer water', zegt Vos.

'Want eerst was er niets. En nu heel veel.

En er komt nog bij ook. Meer en meer en meer.'

En ja, het klopt.

Het water stijgt en stijgt.

Dat loopt slecht af!