‘Toen ik door de grote ijzeren poort van de kliniek liep leefde ik waarschijnlijk nog.’ Zo begint Agmed Bouanani's hallucinerende en fascinerende roman 'De kliniek'. De naamloze verteller raakt ondergedompeld in een vreemde microkosmos bevolkt door andere dromers en invaliden. Met het verstrijken, of het schijnbare verstrijken, van de tijd begint zijn nieuwe wereld steeds meer te voelen als een gevangenis of een nachtmerrie. De levenden vertegenwoordigen de doden, bureaucratische engelen ...

Niemand komt hier wonen. Lang voordat ik al mijn bezittingen in een auto laad om ze hiernaartoe te vervoeren wordt dat al duidelijk. Het leidt tot een heleboel uitleg over waarom ik de stad verlaat en meer dan ­duizend kilometer verderop ga wonen. De liefde, dat is de beste ­verklaring. Maar toch is het raar dat ik verhuis, dat vindt iedereen.

Een jonge vrouw uit Stockholm verhuist naar het dorp van haar vriend in het hoge noorden van Zweden. Voordat ze er zijn, is hun relatie al uit. ­Teg...