In Gedichten voor gelukkige mensen maakt een dichter een reis door zijn stad, op zoek naar verhalen van nieuwkomers en thuisblijvers, van verliefden en eenzamen. Hij observeert niet alleen: hij is onderdeel van de verhalen, nieuwkomer en thuisblijver tegelijk, verliefd en eenzaam beide. ‘Het is alsof de lucht / mijn deken is en ik / mijn hoofd het liefst / te rusten leg op het kussen / van mijn longen, de plek / waar ik mijn hartslag hoor / in vierkwartsmaat: / dat ik besta, dat ik besta.’

Wat zou je doen, zei de buurman,

als je morgen in de keukenla

de ware liefde vond? Of om het

minder gek te maken, voor je deur?

Ik zei: meneer, ik zou er in de eerste plaats

zo goed als mogelijk voor zorgen

en ik zou orde scheppen, denk ik.

Alle vorken bij de vorken. En

de drempel zou ik schrobben

voor als het nog een keer gebeurt.

De jeugd, een liefde, de vitaliteit van ouders: alles is vluchtig, alles vervliegt. De tijd is ongrijpbaar – en toch doet Bart Moeyaert een poging hem in taal te...