En toch is alles wat we doen natuur bevat de mooiste natuurgedichten van dichter-tekenaar-bioloog Leo Vroman. Vroman was gefascineerd door het leven in en rondom ons, dat hij tot in de wonderbaarlijkste details observeerde en beschreef. Tientallen bundels speelse poëzie schreef hij, een onuitputtelijke stroom gedichten van 1946 tot 2014, het jaar van zijn overlijden. Mirjam van Hengel (auteur van het succesvolle Hoe mooi alles, over Leo en Tineke Vroman) maakte een nieuwe, ruime selectie uit...

Astrid Lampe ging op reis en ze nam mee: een mummieslaapzak, het Arabisch schrift, ontbijtvouchers, een geitenpad, drakensnot, Berbergefluister, levende have, oude godsdiensten, rivaliserende stadstaten, de Balkanroute, een nomadenbestaan – en poëzie, woorden in het ritme van de golven die stukslaan op het land van belofte. ‘Minaretten in V-vlucht / flarden Koran / op de eerste pyjamaloze nacht in dit / land van zand’.

'Ik zit op een bank en de stad komt voorbij / en de drukte heeft doelen en tassen', zo begint de serie 'Visioenen', met gedichten die aan Hadewych doen denken en die een boven jezelf uitstijgende ervaring verbeelden.

Het openingsgedicht 'Binnenkomst' en het slotgedicht 'Erbarm u' omarmen vier series waarin steeds zwaarte en lichtheid in evenwicht worden gehouden.

Joke van Leeuwen verrijkte natuurlijk ook deze bundel met haar eigenzinnige grafische beelden.

Onvermoeibaar, en als het moet ‘door alle honderd harten wit te kalken’, baant Henk van der Waal zich in de tien meanderende gedichten van deze bundel – zijn het klaagzangen, zijn het liefdesliederen? – een weg naar licht. Hoe je dat licht moet karakteriseren? ‘Je kunt dat zijn noemen, of geluk, of doordesemde aanwezigheid / het is in ieder geval iets wat van buiten komt, maar / gek genoeg diep van binnen in je brandt / iets wat je gekregen hebt / iets wat je te zijn hebt / iets wat...