Het onderwijs, voor de groep staan: de mooiste baan die er is. Of moeten we zeggen: de mooiste baan die er zou kunnen zijn?

Jij bent een echte docent. Je staat altijd aan en constant klaar voor anderen. Collega’s kunnen op je rekenen en voor je leerlingen geldt dat al helemaal. Die staan op één, want zo hoort het. Maar hoeveel aandacht geef je nog aan jezelf?

Ons onderwijssysteem vraagt veel van jou en je collega’s. Werk- en regeldruk nemen toe, uitval en verloop zijn groot en een col...

Als vrouw vertrok Eus met zijn hond Amma uit Noordoost-Groningen voor een wandeling door Nederland. Die wandeling werd een tocht te voet en op de fiets van acht jaar lang door Europa naar Istanbul, een reis langs massagraven, paleistuinen, ontvolkte dorpen en kapotgeschoten huizen, gedrenkt in bloed, zweet en testosteron. Want het werd ook een reis naar een mannelijker persoon. Eus verliet de hokjes van man en vrouw en reisde verder als gendernomade: iemand die een tijdje in het ene hokje kam...

Gehandicapten? Mensen met een beperking? Als het aan Moustafa Makhlouf ligt, vergeet je die woorden zo snel mogelijk. Wie leeft met een uitdaging, is wat hem betreft een Held. Sinds 2014 coacht en helpt de karatekampioen dus mensen als Ron, die blind is, Mehmed en Yvette, die het syndroom van Down hebben, en vele anderen. Hij kan nu eenmaal slecht tegen discriminatie. Niet zo gek: als Nederlandse Marokkaan heeft hij er zelf veel te veel mee te maken gehad.

In Onbeperkt Moustafa vertelt Mousta...

Een jaar of tien geleden ging bij mij het lampje uit. Opgebrand, zei de dokter. Belachelijk, dacht ik. Ik was 22! Maar daar had die burn-out (want dat was het) dus geen boodschap aan. Ik moest nodig met mijn voeten in het stopcontact. Opladen dus.

Sindsdien heb ik een missie: het leven van mijn dromen leiden en onderweg de tools verzamelen om mentaal lekker te blijven gaan. En dat lukt nu aardig. Hoe, dat vertel ik je in dit boek. Het gaat over een hoop verschillende dingen: van jezelf op éÃ...

Het is een wonderlijk gevoel als Sigur uit mijn buik glibbert. Nog wonderlijker is de aanblik van Sigur als de gynaecoloog hem omhooghoudt. Wat is hij lang! Hoe is het mogelijk dat dat heeft gepast? Ze leggen hem op mijn buik. Dat Sigur blauw en slap is, heb ik niet in de gaten. Ik maak mij nergens zorgen over. Dat heb ik als zondagskind nooit gedaan.

Dit is het aangrijpende verhaal over een jongetje dat zestien dagen oud werd, en over de mensen die negen maanden op hem gewacht hadden. Even d...

Soms snapt de Limburgse Carine (1970) er niks van. De buitenwereld lijkt haar te zien als een vrouw van middelbare leeftijd. Zo’n vrouw waar je u tegen zegt. Maar zelf denkt ze toch echt vaak dat ze een meisje van 23 is, fris en fruitig. Wat is dat voor een mindfuck?

In Pleister op mijn kont schrijft Carine schaamteloos en met veel humor over alles waar een vrouw rond haar vijtigste mee te maken krijgt en hoe dat in de provincie anders is dan in de Randstad, waar veel meer op te lossen lijk...

Je kunt alles worden wat je wil – maar vooral jezelf.

Hoe het is om geadopteerd te zijn? Dit is één van de vragen die het meest aan mij worden gesteld. Van adoptie bestaat vaak een romantisch beeld van kinderen die uit troosteloze omstandigheden gered worden en een fantastisch leven tegemoet gaan. Maar helaas is het niet altijd rozengeur en maneschijn. In dit verhaal over mijn leven vertel ik je hoe het voor mij was om bij mijn eigen moeder weggehaald te worden en terecht te komen in een ...

Wat zou je anders doen als je nog maar drie jaar te leven had?

En waarom zou je daar eigenlijk mee wachten?

Trodessa was vierentwintig toen ze haar moeder zag sterven, zesendertig toen ze zelf de diagnose kanker kreeg en achtendertig toen ze als gevolg van een hersenvliesontsteking in coma lag. Genoeg om doodsbang te worden, zou je denken. Maar nee. Ze raakte haar angst voor die dood, die ze nu twee keer in de ogen had gekeken, juist kwijt en genoot alleen maar intenser van het leven.

Ze bego...

Jelte heeft een broer. Eentje. Tot hij ontdekt dat er ooit nóg één was, Peter. Maar over dit jongste broertje, dat maar enkele uren heeft geleefd, praat niemand. Peter werd geboren als een cycloop en was daarmee niet alleen een kansloos kind, maar ook een monsterlijke zeldzaamheid die maar beter zo snel mogelijk aan het oog kon worden onttrokken.

Pas als hij volwassen is en in Griekenland reizen begeleidt, realiseert Jelte zich ineens echt wat de korte aanwezigheid van zijn babybroertje al...