Marigold en Rose is een wonderlijke kroniek over het eerste levensjaar van twee tweelingzusjes. Ze leren trapklimmen, bekijken elkaar als criminelen door de spijlen van hun bedjes, en beginnen te spreken. Zowel triest als grappig, en doordrongen van een gevoel van stoïcijnse verwondering beschrijft dit proza het grote mysterie van taal en tijd, van wat is, wat is geweest en wat zal komen, en het ontluiken van karakter in een wereld vóór de taal: de sprookjesachtige wereld van onze kindertijd.

Deze bundel omvat een heel leven: de ondoorgrondelijke voor- en nadelen van ouderdom, de babbelende prinsesjes op de achterbank, een achtergelaten paspoort, de ingrediënten van een voedzame wintersandwich, de dood van een zus, de vrolijke aanwezigheid van de zon, wier helderheid meetbaar is dankzij het duister dat zij verlicht. Deze poëzie kon door niemand anders geschreven worden, noch had de dichteres het op enig ander moment in haar leven kunnen schrijven.

‘Poëzie die je erbij wilt he...

‘De beste typering van Glücks poëzie is dat “alles wat ze aanraakt, verandert in muziek en legende”. Inderdaad, Glück hoort bij die club van dichters van wie het werk uit zichzelf zingt, waar de nadrukken liggen waar zij ze heeft bedacht en een verhaal te vertellen heeft: van compassie, verwondering, afkeer, en soms ook van lyrische woede.’ – Philip Huff in De Groene Amsterdammer

Glück noemde Averno (2006) naar een klein kratermeer in Zuid-Italië, dat de Romeinen beschouwden al...