Wie zonder voorkennis over de ontstaansgeschiedenis van de Koloniën van Weldadigheid door de Oranjelaan in Wilhelminaoord loopt, of de Hospitaallaan in Veenhuizen, krijgt gemakkelijk de indruk dat hij of zij zich bevindt op een landgoed of op het terrein van een grote zorginstelling. Onder de hoge beuken en eiken en rond de gebouwen heerst een bijzondere sfeer. Het groen werkt rustgevend. Tegelijkertijd geeft de strakke rechtlijnige structuur van de wegen en de ordelijkheid van de gebouwen i...

Nederlanders zijn dol op hun rivieren én op gedichten die over het landschap gaan. Velen kennen de eerste regels van het gedicht ‘Herinnering aan Holland’ van H. Marsman:

Denkend aan Holland

zie ik breede rivieren

traag door oneindig

laagland gaan

Of denken bij het naderen van Zaltbommel aan het bekende ’De moeder de vrouw' van Martinus Nijhoff, dat begint met ‘Ik ging naar Bommel om de brug te zien’. Maar hoe veel gedichten er over de Nederlandse rivieren geschreven zijn, merkte ...

's Nachts is de wereld minder zichtbaar en draait de verbeelding op volle toeren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel dichters graag 's nachts werken. En dat ze schrijven over de uren waarin de zon niet schijnt, van de namiddagschemering tot de vroege ochtend. Wim Huijser verzamelde voor deze bloemlezing honderdvijftig van de

mooiste nachtgedichten.

'Natuurgedichten schrijven is sloopwerk', schrijft Esther Jansma in haar gedicht 'Over het schrijven van mooie natuurgedichten'. Ze zijn pas echt goed als je niet meer ziet dat ze over de natuur gaan. De natuur is haast onbeschrij ijk indrukwekkend en confronteert ons met hoe tijdelijk en klein we zijn. Deze tegenstelling inspireert veel dichters, al zit de natuur ook in het kleine en tijdelijke, zoals de spin Sebastiaan, een bloem die open- en dichtgaat, of de overpeinzingen van een koe. De ...

Een reis in gedichten door het Nederlands landschap

Het begon met de foto’s die natuurfotograaf Martijn Nugteren maakte van het verenkleed van dode vogels. Ondanks dat uit de lijnen en kleurvlakken het leven was verdwenen, diende zich in de details een nieuwe schoonheid aan. Daarover pratend met schrijver-publicist Wim Huijser verbreedde het onderwerp zich tot het close in beeld brengen van vergankelijkheid.

Het vergaan van stammen, basten, vachten en bladeren. Maar ook het verdampen van plassen, het verstuiven van zand en het bevriezen van ...