"Op pauwenkussens zacht" is een gedurfd en ontroerend eerbetoon aan de zo geliefde echtgenoot alsmede een stilistisch en compositorisch topstuk.

Cartens' gedichten zijn gebeden van nu. In navolging van Wallace Stevens weet de rouwende dichter dat het aan de poëzie is om een alternatief te bieden voor een religie zonder nog bestaande God, wiens afwezigheid immers niets verandert aan de menselijke behoefte aan geloof en hoop.

‘Het is met de mannen van mijn ambacht eigenaardig gesteld. Een indruk, een beeld, iets dat wij van horen zeggen of lezen kennen, zet zich in ons vast, kiemt daar voort als winterkoren, wekt nieuwe voorstellingen in ons… Het springt aan het licht op ons paneel, zonder dat wij weten waar het vandaan komt, en steeds als wij het nodig hebben.’

Melchior Hintham

Daan Cartens (1958), die met eerdere bundels als Na Nero, Tijdrijder en vooral Op pauwenkussens zacht liet zien de treurende en rouwende lotgenoot diep in het hart te kunnen raken, verweeft in zijn nieuwe gedichten als vanouds het persoonlijke en het historische in een onmiskenbaar lyrische stijl die van een haast muzikale complexiteit is. Klassieke thema’s als liefde, verdriet, vervoering en Dood krijgen door zijn stuwende kracht meer dan ooit de geur, kleur en tast van een hede...