Jan van Duijnhoven werkt zowel methodisch als intuïtief. De structuur die hij kiest bepaalt de eerste indruk: is het een verticale of eerder een horizontale indeling van elementen? Van Duijnhoven spreekt veel over het belang van het licht voor zijn werk. Hij houdt van het licht, van het Hollandse licht dat zo onbarmhartig fel en tegelijk zinnenprikkelend intiem kan zijn. Van het licht dat onthult, dramatiseert maar ook structuur en houvast geeft aan dat wat in essentie chaotisch is: de werel...

Met de veelkleurige, surreële mensbeelden van kunstenares Bep Scheeren (Kerkrade, 1950) is

altijd iets bijzonders aan de hand. De uitgebeelde personen, zowel mannen als vrouwen, zijn

in fysieke zin zonder één enkele uitzondering atypisch. Alle lijven zijn namelijk van gedaante

veranderd. Eigenlijk kunnen deze mensbeelden worden opgevat als ingenieuze constructies

die ver boven de werkelijkheid uitstijgen.

De zorgvuldig samengestelde werken roepen bij alerte kijkers voortdurend vragen op. Z...

Fictieve landschappen schildert Ingrid Simons (Eindhoven, 1976). Volgens kunsthistoricus Rick Vercauteren zijn deze landschappen nu eens ruig en materieel, dan weer ingetogen en spiritueel, maar fungeren ze steeds als ‘vehikel voor sterk sferische associaties met fenomenen als aarde, licht, kosmos, lucht en soms ook water’.

Hoewel landschapselementen als bosschages en stromen, paden en luchten vaak wel min of meer herkenbaar zijn, is het werk sterk abstract. In vormentaal en in kleurgebr...