Hoe het bos mijn muze werd

Een visueel liefdesverhaal in een honderd jaar oude boomgaard op het Groningse platteland

Blaadjes ritselen. Zonnestralen vallen uiteen tot stipjes op de bemoste bosbodem. Knoestige appelboomtakken hangen over het pad. Zoals je een klik hebt met een bepaald persoon, zo voelt Ingrid Leegte een connectie met het Abelstokbos. Ze wil het van A tot Z leren kennen. Al zijn paden ontdekken. Het in alle seizoenen beleven.

In de vroege middeleeuwen stroomde het water van de Hunze door deze omgeving. De rivier mondde uit in zee bij het huidige Pieterburen. Rond het jaar 1200 is de monding totaal dichtgeslibd. In de klei van de rivierbedding wordt eeuwen later in 1923 een fruitboomgaard aangeplant. Netjes gestructureerd in rijen naast elkaar. Nu – alweer honderd jaar verder – is de boomgaard getransformeerd tot een verwilderde chaos.

In tweeënvijftig weekverslagen weerspiegelt Ingrid haar liefde voor het Abelstokbos, dat zich ontpopt tot haar eigen Muzebos in de wereld om haar heen. Het schittert in duizenden dauwdruppeltjes op het mos en reflecteert tijdens een onverwachte ontmoeting in twee donkere reeënogen. Ze leert hierdoor niet alleen een bos, maar ook zichzelf kennen. In de stilte van deze plek, waar haar gedachten vrij mogen dwalen, hervindt ze haar waarden en groeit het besef hoe helend onze relatie met de natuur kan zijn.

Het bos dat een muze werd is een ode aan het bos van Abelstok, maar muzebossen zijn er overal op aarde. Waarschijnlijk vind je er zelfs een bij jou in de buurt. Heb jij ook een Muzebos? Of ben je ernaar op zoek?

‘Door in te zoomen op een enkel bloemetje in het bos, kan ons wereldbeeld werkelijk veranderen.’

Geboren en getogen op het Groningse platteland ontwikkelde Ingrid Leegte (1981) al vroeg een fascinatie voor de natuur. Op de zolder van de schuur richtte ze een eigen ‘natuurmuseum’ in, en ging ze regelmatig de reeën bekijken op de akkers net buiten het dorp. Nog steeds vindt ze inspiratie in de natuur, wetenschap en de wisselwerking tussen mens en omgeving. Een opleiding tot bosbadgids leidde tot een persoonlijk fotografie- en schrijfproject, waarbij ze een jaar lang wekelijks het bos van Abelstok bezocht.