Ik kies mijn eigen geloof

Madina Hamidi vluchtte als kind in 1999 met haar moeder, broer en vier zussen uit Afghanistan toen de taliban haar vader hadden vermoord. Bij aankomst in België besefte ze dat haar vlucht nog niet helemaal geëindigd was. De strikt religieuze en culturele regels van haar familie en gemeenschap zouden erop toezien dat haar leven een openluchtgevangenis werd. De psychologische impact ervan zorgde ervoor dat haar innerlijke wereld een martelkamer werd waar ellende nooit leek op te houden. De ontsnapping aan deze onderdrukking zou veel opofferingen eisen.

De wereld van de Afghaanse gemeenschap, net zoals bij alle andere collectivistische islamitische culturen, worstelt met contrasten en complicaties. De ervaringen van ex-moslims zouden een waardevolle bron kunnen scheppen en een toonbeeld kunnen hebben voor hen die zich vastgeketend voelen door onbuigzame religieuze en culturele geboden. Hun voorbeeldfunctie zou onnoemelijk veel levens kunnen redden van diegenen die slachtoffer worden van doodsbedreigingen vanwege religieverlating, beschuldigingen van blasfemie om kritische vraagstellingen, familieverstoting wegens afvalligheid en sociale boycot ingevolge dissidentie en anders-zijn.

Desondanks bewijst Madina dat respect, acceptatie en leven in harmonie wél mogelijk zijn tussen de gelovigen en atheïsten. Geen van beide groepen behoeft hiervoor eigenheid, theorema of overtuiging op te geven. Want beide werelden delen humanisme als belangrijkste bouwsteen. Enige voorwaarden zijn de wil en bereidheid van beide partijen voor een intellectuele ontmoeting.