Tussen de schuifdeuren van de tijd

Opeens geschiedde het! De hemel opende zich voor Tristan, zij het slechts enkele maanden. Wat hij teruglas had hij namelijk onmogelijk kunnen verzinnen. Dat laatste had hij dan ook niet gedaan, want het was zijn beschermengel die hem alles haarscherp duidelijk influisterde. Zijn ultieme Geliefde die hem ontelbare levens had begeleid. Zij is het aan wie het ‘auteursrecht’ van De Hereniging toekomt. Zij, die Éne, zijn tweelingziel, die hem, voor zover dat in woorden is te vatten, een visioen schetst wat hij na zijn overgang naar Gene Zijde of Thuis gaat beleven.

Uit het voorwoord door Nicolette van Nieuwenhuizen-Dijkstra, auteur van Ik ben er gewoon nog: ‘Op schitterende wijze wordt enerzijds het gemis van deze liefde op aarde, dat bij Tristan een ongekende pijn en verdriet veroorzaakt geschilderd, en anderzijds het verlangen naar de hereniging met die perfecte wederhelft. De beschrijving van de sfeer waar Tristan na zijn toekomstige overgang in terecht komt, en de ervaringen die hij daar als ziel opdoet, zijn zo mooi en poëtisch verwoord, dat het mij niet alleen herinnert aan de ongekende schoonheid en liefde die me te wachten staat wanneer ik de grote oversteek ga maken. Maar tevens aan de kracht van creatie, die niets anders is dan de Goddelijke expressie van zichZelf, die door het liefdesveld waar de ziel dan verblijft moeiteloos tot stand komt.’