Domweg gehecht aan de dokter

‘Hij is per ongeluk een dierbare geworden. Maar niet eentje die ik even kan appen of waar ik mijn gegrilde groentesoep voor kan maken.’

Zittend met een vriend aan de Utrechtse singel probeer ik het grote gemis naar de gynaecologisch oncoloog uit te leggen. Dokter Veer nam mij na de diagnose baarmoederhalskanker hoffelijk, vol optimisme en met goede grappen onder zijn vleugels. Na een lang en emotioneel ziekenhuistraject stond ik tollend weer buiten en bleek ik domweg gehecht geraakt aan mijn arts.

Niemand die het begreep. Ik zelf ook niet. Ik was een raar soort fan geworden. Want: ‘Met Sinterklaas aan je dokter denken, dat klopt niet!’ Toch?

‘Een bos bloemen met een beterschapskaartje is toch heel anders dan iemand die letterlijk naast je staat in het ziekenhuis en snapt hoe je je voelt. Het is een ongelijkwaardige, vreemdsoortige liefde tussen dokter en patiënt. Maar een liefde niettemin.’

Rinske van de Goor, huisarts en columnist 'de Volkskrant'

‘Als het gaat om leven en dood is de arts de rots in de branding en het ziekenhuis een veilige plek. Ik herkende meteen het gevoel van heimwee en de gehechtheid aan een arts. 'Domweg gehecht aan de dokter' doorbreekt een taboe.’

Josha Zwaan, auteur van 'Zijspoor', over een zieke zoon

Journalist en socioloog Simone Best geeft een heel persoonlijk en openhartig inkijkje in de weg die ze heeft afgelegd om weer los te komen van de arts waar ze zo gehecht aan was geraakt. Ze spreekt hierover met een psycholoog, lotgenoten, talloze dierbaren, haar huisarts, een verpleegkundig specialist en ook met de gynaecologisch oncoloog zelf.