René Victor

René Victor (1897-1984) was niet alleen veruit de belangrijkste Vlaamse advocaat van zijn tijd, hij was ook een vooraanstaande getuige en actor van de Vlaamse Beweging in de waanzinnige 20ste eeuw.

Hij liep school in het Antwerpse atheneum, waar vele later bekende flaminganten hun broek slijtten. Samen met boezemvriend Paul van Ostaijen, raakte hij tijdens de Eerste Wereldoorlog betrokken bij het activisme.

Tijdens het interbellum klom hij al snel op de sociale ladder van de Antwerpse advocatuur: van openingsredenaar van de Vlaamse Conferentie, naar voorzitter ervan, van lid van de tuchtraad tot stafhouder. In elke functie streed hij voor de vernederlandsing van de instellingen. Hij splitste de unitaire Fédération des Avocats belges, en richtte de invloedrijke Vlaamse Juristenvereniging op.

In 1931 richtte hij het Rechtskundig Weekblad op, waarmee hij – met succes – de Vlaamse politici bij de les te hield om te komen tot de wet op het taalgebruik in gerechtszaken die de integrale vernederlandsing van het rechtsleven in Vlaamderen inhield.

Hij streed eveneens voor een volledig zelfstandige Vlaamse Academie voor Kunsten Wetenschappen en Letteren en werd er in 1939 een van de eerste leden van.

Na WO II verdedigde hij politieke en intellectuele tenoren van de collaboratie zoals Hendrik Borginon, Gerard Romsée, Victor Leemans, Filip De Pillecyn, Jef Van Hoof en honderden anderen.