De Zeehonden lusten er geen brood van

Soms was het een speciale dag die me aanzette tot het opnemen van de pen, of een bijzondere gebeurtenis zoals die keer dat ik tussen de wal en het schip viel en zowaar bijna onder de vlonder verdween. Of was het die bijzondere foto van tien eunuchen in een New Yorkse metro, die mijn aandacht trok. Een andere keer ging mijn hart sneller kloppen bij de beweging van de cello tussen de benen van een celliste. Uiteraard ontbreken de bijzondere ontmoetingen niet, zoals met de kassière van een nietjeswinkel of het gesprek met een meisje over het geluid van een blaadje dat uit een stengeltje groeit of met een baliemedewerkster in een stadhuis die me van alles wil verkopen. En niet te vergeten de ongerijmde verhalen zoals die van een alfa en bèta mannetje die hun ziel willen ruilen en niet meer weten welke ziel ze nu hebben, of mijn Frans muisje aan de voorruit van mijn auto die op de A10 vanuit Oostende ellendig begon te piepen. Ze zijn allemaal in de loop der jaren tot wasdom gekomen.

Wie een persoonlijk verhaal zoekt kan ik geruststellen. Niet talrijk, maar soms komt er een tevoorschijn van onder mijn fineerlaag. Zoals de verzuchting over het gemis van het boekje van mijn vader.