Toegemeten tijd

‘Wovon man nicht sprechen kann darüber muss man schweigen’

De bundel ‘Toegemeten tijd’ onttrekt zich aan het advies van Wittgenstein.

Het besef dat tijd ononderbroken met ons zijn verbonden is, maakt tijd zowel tot een collectief als tot een individueel bezit. We beschikken over de tijd, delen hem in, geven er vorm aan, maar de individuele tijd is niet onbegrensd. Tijd is ongrijpbaar als water. Aan de horizon eindigt de tijd.

‘Toegemeten tijd’ is een zoektocht naar woorden om vorm te geven aan de onbenoembare beleving van het zijn.

De vraag naar de zin van het zijn blijft buiten beschouwing.

Misschien is de veel geciteerde zin van de dichter Nijhoff ook hier van toepassing:

‘Lees maar er staat niet wat er staat’