Nog beren op de weg, ouwe brompot?

Al die kostbare herinneringen oprakelen is niet helemaal zonder risico’s. Niet alle herinneringen zijn zo onschuldig als de inrichting van de keuken of huiskamer in de jaren ’60. De ene herinnering roept de andere op. Alsof je teruggaat in de villa van je eigen leven en kamertje na kamertje door loopt.

Ik ben wel eens geschrokken van wat me plotseling duidelijk werd (na 60 jaren, hè?). Met de wijsheid van vandaag kun je tot nieuwe inzichten komen. Je zou nu dingen anders aanpakken. Je hebt van je fouten geleerd. Of je kijkt ineens anders naar je vader, nu je net zo oud of ouder bent dan hij toen. Dat is de bedoeling immers van het leven.

Daar doet zich wel iets bijzonders voor: “Iedere keer dat we een herinnering ophalen, slaan we haar daarna opnieuw op. Daardoor verandert deze steeds een beetje.” Dat schrijft Julia Shaw. Psychologe gespecialiseerd in ‘valse herinneringen’. Als kind van tien keek je anders tegen de dingen aan. Met de wijsheid van nu kun je maar het best herinneringen zo vrolijk mogelijk opslaan! zeg ik dan weer.