Als in een wazige spiegel

‘Meten is weten’. Het is vandaag al rationaliteit, imponerende technologie en dwangmatig, vaak misleidend gecijfer wat de klok slaat. De natuurwetenschappen op zich blijven toch boeien als een creatief en – maar zeker niet altíjd – heilzaam menselijk avontuur.

Wat betreft de werkelijkheidswaarde echter van de huidige theorieën aangaande subatomaire en kosmische processen, daarover blijven bij nader inzien deeltjesfysici en kosmologen het vaak verrassend oneens met elkaar. Om de haverklap wordt in deze domeinen trouwens ‘alles op zijn kop gezet’.

Bovendien is het hiér waar het ooit zaligmakend geachte rationele denken ronduit is ontspoord: in de alsmaar grotere inzet ervan in lucratieve, dominerende, exploiterende, verdwazende, destructieve en andere zin- en nutteloze technologische toepassingen.

Het toenemend misbruik van logisch-mathematische kennis resulteerde in haar meest alarmerende ‘prestatie’: wie ogen, oren én lichaamsgevoel heeft, zal nu onderhand wel begrepen hebben waar onze ‘vakkundig’ opgejaagde natuurlijke omgeving met rasse schreden naartoe evolueert.

Het begint vandaag dan toch stilaan door te dringen: er is iets ernstigs fout gelopen met onze westerse fysicalistische kijk op de wereld…