Secretia van Lieshout

Het was een gure herfstachtige avond. De wind gierde

om het huis en de regen kletterde tegen het raam. Eva

keek naar buiten en wachtte gespannen op de komst

van haar zoon Winston. Gedachten raasden door haar

hoofd en in haar buik voelde ze spanning bij tijd en wijle

opwellen. Ze wist dat het niet eerlijk was, maar voor haar

gevoel had ze geen andere keus als ze haar dochter

voor zich terug wilde winnen. Ze tuurde naar de bladeren

die zich niet langer konden vasthouden aan de boom en

door de wind werden meegevoerd. Zo wilde ze ook dat

het haar schoonzoon zou vergaan. Hij zou zich ook niet

langer staande moeten kunnen houden in zijn huidige

leven en net als de bladeren weg moeten waaien uit

haar leven. Een tochtige vlaag verraadde het opengaan

van de voordeur en niet veel later stond Winston in de

woonkamer. Ze begroetten elkaar en hij keek zijn

moeder enigszins ongerust aan. Dat er iets aan de hand

was had hij gemerkt tijdens het gevoerde

telefoongesprek, ongeveer een uur eerder.

‘Is er iets mam?’ vroeg hij. ‘Je klonk gespannen aan de

telefoon en als ik je zo zie ben je dat nog steeds.’

Eva keek hem doordringend aan en zei: ‘Ik wil van hem

af. Hij moet uit ons leven.’