Pandemisch

Al direct bij het begin van de covid-19-epidemie, die ons land in het eerste kwartaal van 2020 bereikte, verschenen er op sociale media de eerste ‘coronagedichten’, meestal troostgedichten. Krijgsman zelf is geen liefhebber van emotiegedichten, althans niet waar die emotie er ostentatief bovenop is gelegd. Hij besloot in eerste instantie om zich er niet aan te wagen. Maar ja, de wereld - en ook hijzelf - werden dagelijks met corona geconfronteerd en dan daalt het in, wordt het geïnternaliseerd, wordt het deel van het leven (wie met pek omgaat, wordt ermee besmet) en daarmee ook deel van het schrijven.

Vanuit zijn voortschrijdend inzicht ontstonden de veertig in deze bundel opgenomen gedichten; niet troostrijk, niet larmoyant, eerder belerend en soms zelfs bozig. Veel te weinig, dat laatste, want de onbenullen die ons de tweede golf insleepten zou hij … Nou ja, goede gedichten zijn niet bij ‘zware’ emoties gebaat, en om dan consequent te blijven, ook niet bij scheldkanonnades. Die bleven dus voornamelijk achterwege, hoewel niet helemaal.