De vlucht naar voren

Het is vooral de anarchistische toon die dit boek zo aantrekkelijk

maakt. De 35-jarige hoofdpersoon komt op

een overgangspunt in zijn leven. Nooit gewerkt tevoren.

Voor zijn plezier geleefd. En om aan geld te komen: wat

kleine misdaad en later de hulp van gulle vriendinnen.

Het recept werkt niet meer. De man moet de maatschappij

in om zijn brood te verdienen. Verbeten onderwerpt

hij zich een tijdje aan de regels van een benepen kantoor.

Daarna gaat hij, met de tanden op elkaar, pulpboeken

schrijven voor een postorderbedrijf: de Glorie van de

Grieken, de Roem van de Romeinen... De grimmige humor

waarmee dit alles beleefd wordt is buitengewoon

aanstekelijk. Maar geleidelijk zien we de hoofdpersoon

toch wanhopig worden. Steeds meer mensen ontmoet hij

die met zichzelf in de clinch liggen. Centraal staat Carmen,

het vrolijke cynische meisje dat hem zo ligt. Ze gaat

de helling af van de schizofrenie. De Deense heeft hallucinaties,

vriend Henk zit gedeprimeerd op een zinkende

woonboot - en de hoofdpersoon krijgt beangstigende

klachten. Het eindigt met dood en verderf, waarvan we

een deel mogen raden. Dit prachtige, illusieloze verhaal is

geschreven in een bondige stijl die erin hakt. Boudewijn

van Houten lijkt zijn perfecte vorm gevonden te hebben:

die van de korte metten. Een boek dat pijn doet - zoals

het hoort.