Tussen angst en herinnering

Een verhaal over rouw op jonge leeftijd, voor wie geen afscheid kon nemen

Ik was veertien toen ik haar verloor. Mijn vriendin, mijn veilige plek, degene die mij echt begreep. Haar verlies sloeg alles onder me vandaan.

Wat volgde was een jaar vol paniekaanvallen, angst en onzekerheid — het gevoel dat ik mezelf kwijt was. In dit boek vertel ik hoe het is om op jonge leeftijd te rouwen, te verdwalen in verdriet en toch langzaam de kracht te vinden om door te gaan.

Over herinnering, vriendschap en hoe iemand die er niet meer is toch voor altijd bij je kan blijven.

Dit is geen verhaal met een duidelijk begin of einde. Het is wat er gebeurt als je iemand verliest die je eigenlijk nog nodig had. Als stilte te luid wordt, en angst je overneemt. Geen handleiding voor rouw. Gewoon hoe het voelde. Eerlijk, rauw, en soms mooi.

Voor wie iets of iemand mist. Of zichzelf. Soms moet je verdwalen om weer een stukje thuis te vinden.

Ter nagedachtenis aan mijn vriendin. Haar licht doofde te vroeg, maar straalt in mijn herinneringen.