De kanker der steden

Wanneer men langs de vaert van Willebroek binnen Brussel komt en de bedryvigheid gadeslaet, die daer heerscht op de schepen, op de kaeyen, op de straten, voor en in de pakhuizen, de stapelplaetsen, dan zal men zich eerder in eene zeestad, dan in eene koninklyke residencie wanen. Daer voelt de Vlaming zich nog t'huis: hy hoort zyne moedertael spreken, zoowel door den werkman, die zwoegt en zweet, als door den baes, die zyne bevelwoorden laet hooren. Immers bevindt men zich in de oude stad Brussel, op de oevers der Senne, waer werkzuchtige en rondborstige Vlamingen den grondsteen legden van het dorpje, dat in de negentiende eeuw zich tot zulken hoogen trap van luister en voorspoed zoude verheffen. De nazaten dezer gronders bleven Vlamingen; de stad bleef vlaemsch, zoolang er te zwoegen en te zweeten viel; zy breidde zich uit naer zuid, west en noord; men hield zich beneden den berg, waerop het Soniënbosch met zyn heerlyk groen en zyne wilde dieren prykte. Zoodra er eventwel vet te lekken viel, begon de uitbreiding naer den oostkant. Daer nestelde zich eene onvlaemsche bevolking, die van den zwoeger der benedenstad teenemael verschilde...