Mijn leven achter onzichtbare tralies / Druk 2

Manja Croiset roept suggestief haar Amsterdamse jeugd op in lyrisch proza. De fragmentarisch opgetekende belevingen zijn beeldend. Zonder fundamenten kun je niet bouwen. Waarna ‘behandelingen’ volgden, die haar verder traumatiseerden. In stukken uiteengevallen, een vorm van wijsheid ontwikkeld door het wrang verlopen leven. Verbindingen leggend naar wat vroeger gebeurde, hoe zij zich desondanks ontwikkeld heeft. Inmiddels is de oude mentale problematiek overwonnen, maar haar lijf heeft een te hoge prijs betaald. Nieuwe problemen dienen zich aan.

hoe kon ik recht hebben

op angst en verdriet

na wat mijn ouders hadden doorstaan

en hoe de familie aan zijn einde

was gekomen

zwak was ik en slecht

hoe vaak heb ik mijn moeder

bits horen zeggen

ik ben geen jodin ik ben Nederlands

Psychisch gegroeid, echter een verwoest lichaam.

Het STIGMA uit voorbije tijden blijft achtervolgen, nu in het ‘reguliere’ medische circuit geen adequate benadering. Waardoor haar hetzelfde lot beschoren is in het stervensproces.

MISKENNING EEN RODE DRAAD IN HAAR BIZAR VERLOPEN LEVEN

Haar vertrouwen in de medische ‘stand’ is nihil.