De Tochtgenoot

Tegen tienen werden ze afgezet in Saint-Satur en het laatste stuk hebben ze gewoon gelopen. En het was een soort van thuiskomen. Henri was al blij geweest toen zij de vorige avond het huis van zijn moeder verlieten. Hij had opgelucht ademgehaald. Het huis waar hij zo’n zeven jaar had gewoond beklemde hem nu. Gezien de huwelijksproblemen van zijn ouders was het nooit echt een thuis geweest. Het enige dat hij erin had gedaan was slapen en eten. Voor de rest van de tijd had hij wat rondgezworven langs diverse vrienden en cafés.

Maar nu, naarmate ze steeds dichterbij de huifkar en hun dieren kwamen, ging zijn hart sneller kloppen. Vol verwachting wat ze zouden aantreffen legden zij het laatste stukje af. Van een afstand zagen ze de huifkar glinsteren in het winterzonnetje. Toen zij hem op zo’n vijftien meter waren genaderd staken er twee hondenkopjes onder de wagen uit die hen direct herkenden en op hen afkwamen vliegen. Helemaal uitzinnig waren ze. Henri en Tineke namen zich op dat moment voor dat zij hen, wat er ook nog in de toekomst zou gebeuren, nooit meer alleen zouden laten.