Mijn dood, mijn mooiste belevenis

Op 1 mei 1990 rijdt de auteur met zijn fiets een helling af en botst op een paaltje en valt halsoverkop op grof grint. Hij blijft voor dood liggen. In de reanimatie-kamer van het ziekenhuis komt hij weer bij. Wat er fysisch is gebeurd is één zaak, maar wat hij echt heeft beleefd... hij is teruggekomen uit een wereld van Licht, uit een dimensieloze eeuwigheid. Woorden om die realiteit te beschrijven ontbreken in onze dimensie.

Op authentieke wijze vertelt hij hoe zijn leef- en denkwereld is veranderd, doordesemd van een innerlijk eeuwige. Hij beschrijft zijn gemoedstoestand, zijn kijk op het leven en zijn relaties met anderen. Hij botst op scepsis en onbegrip. Het raakt hem niet want 'het is wonderbaarlijk van elk moment van het leven te genieten met het volle besef van deze dimensie. Het is een poort naar een nieuw bewustzijn'.