Ingrid Jonker

Zestig jaar geleden – in de nacht van 18 op 19 juli 1965 – liep Ingrid Jonker, 31 jaar oud, voor haar huis in Kaapstad de zee in en verdronk. Nelson Mandela redde haar van de vergetelheid toen hij in 1994, in zijn openingsrede tot het parlement als eerste zwarte president van Zuid-Afrika, de Engelse versie van haar anti-apartheidsgedicht ‘Die kind’ voorlas en haar ‘een Afrikaan en een Afrikaner’ noemde. Ze werd een verbindend icoon voor zwart en wit Zuid-Afrika en de terugkeer van haar literaire nalatenschap uit Nederland naar Kaapstad in november 2025 was een nationale gebeurtenis.

Sinds in 2000 de door Gerrit Komrij vertaalde bloemlezing Ik herhaal je verscheen, is de Zuid-Afrikaanse Ingrid Jonker (1933-1965) een van de meest gelezen dichters van Nederland, mede door het succes van Saskia van Schaiks documentaire Korreltjie niks is my dood (2001) en de film Black butterflies (2011) van Paula van der Oest, met Carice van Houten als Ingrid en Rutger Hauer als haar vader Abraham Jonker. De prachtige poëzie en het tragische leven van Ingrid Jonker blijven tot de verbeelding spreken, getuige de op het leven van haar en haar dochter Simone geïnspireerde recente roman Een verdwaalde zomerdag van Janneke Siebelink.

Petrovna Metelerkamp verzamelde jarenlang documenten en getuigenissen van familie en vrienden over Jonkers leven en werk, haar ongelukkige liefdes en het hoe en waarom van haar vroegtijdige dood. Dit alles is samengebracht in de biografie Ingrid Jonker – Het kind is niet dood, vertaald door Gerard Scharn.