Zodat we het niet vergeten

Een aangrijpend verslag van het impactvolle proces tegen Dominique Pelicot, waarin Gisèle pleitte voor een openbaar proces met vertoning van videobewijs en zo de ernst van misbruik binnen het gezin wereldwijd onder de aandacht bracht ‘Dit is het verhaal van een serieverkrachter die zijn slachtoffers drogeerde om zijn misdaden te plegen; van een kapot systeem dat hem jarenlang aan gerechtigheid liet ontsnappen; van een gezin dat is gebouwd op een leugen. Dit is mijn strijd voor de waarheid.’ Caroline Darian Op 19 december 2024 eindigde het proces van Mazan, waarin 51 mannen werden beschuldigd van verkrachting van dezelfde vrouw, Gisèle Pelicot. De rechtszaak was ongekend vanwege de omvang, de impact en de moed van Gisèle. Caroline Darian, de dochter van het slachtoffer en de veroordeelde, biedt haar unieke perspectief op deze tragedie, onthult wat in het onderzoek is weggelaten en zet haar onvermoeibare strijd tegen chemische onderwerping en voor het onthullen van de waarheid voort. Zodat we ons blijven herinneren wat er in Mazan is gebeurd. Zodat we de slachtoffers niet vergeten, die zelf beroofd werden van hun herinneringen. De pers over Ik zal hem nooit meer papa noemen ‘Rauw en aangrijpend.’ Trouw ‘Ik ben onder de indruk van je moed. Het is een overwinning en triomf dat je bereid bent de waarheid over je leven te delen. Dank je wel voor het schrijven van dit boek.’ Oprah Winfrey ‘De kracht van Carolines verhaal is dat ze ook invoelbaar maakt hoe ze desondanks de man mist die 42 jaar lang haar vader was.’ Het Parool ‘Een ijzingwekkende memoir. Een moedige poging om de onzegbare misstanden aan het licht te brengen.’ Publishers Weekly