Woon ik hier

Een zwijgen

Er waren anderen, veel anderen, mevrouw, die net als u op laatste kamers woonden.

Een gang vol woorden, en ze gingen in en uit.

Dit was uw kamer. Zicht op het park.

In plastic tassen bewaarde u muziek, daar was een groot, welluidend zwijgen over de liefde en het leven.

U koesterde, mevrouw, u die geen moeder was, foto’s van kinderen, twee kinderen, spoorloos, die uit een krant of tijdschrift tot u zwegen.

En in uw stoel, mevrouw, daar zaten beertjes, en u zei welterusten, ’s avonds laat, in uw kamer aan het stille park, in uw groot, welluidend zwijgen.

De pers over eerder werk:

‘Tedere, kleine herinneringen […].

Kalme, fluisterende taal.’ Trouw

‘Gedichten om bij je te hebben.’

Limburgs Dagblad

‘Subtiele en bij vlagen zeer ontroerende bundel.’ **** Het Parool

‘Herkenbaar, met een helder oog voor het juiste detail.’ Vrij Nederland