Kinderen van krijt

Lilith en Violaine zijn hartsvriendinnen. Ze groeien op aan de kust van Noord-Frankrijk. Urenlang gaan ze samen op zoek naar de mooiste schelpen. Ze kunnen gelijktijdig en achterwaarts over de golven duiken. Ze hebben allebei een kamer waar je de zee kunt horen ruisen.

Lilith en Violaine zijn onafscheidelijk. Ze krijgen de slappe lach om dezelfde onbegrijpelijke dingen. Ze kopen samen hun eerste bikini. Samen beramen ze ook een duister plan. Bij zonsondergang lopen ze hand in hand naar de rand van de kliffen.

Cap Blanc-Nez. Aan de voet van de krijtrotsen wordt het lichaam van Violaine gevonden. 135 meter hoger staan twee schooltassen. Lilith is verdwenen.

Kinderen van krijt is een debuut van zelden geziene ambitie. De suizende tragiek van dit verhaal, als in een val van 135 meter hoog, doet voortdurend naar adem happen en heeft maar één vraag: hoe dicht kun je bij iemand komen zonder jezelf te verliezen?

Lara Taveirne (1983) is een van de bijzonderste stemmen van haar generatie. Ze schreef vier zeer goed ontvangen romans voordat ze doorbrak met het aangrijpende Wolf, waarvan tot nu toe meer dan 35.000 exemplaren werden verkocht en waarvan de rechten werden verkocht aan onder meer Duitsland en Frankrijk. Kinderen van krijt won de Debuutprijs van de stad Antwerpen en werd genomineerd voor de Bronzen Boekenuil.

Over Wolf:

‘Helder en beeldschoon.’

De Groene Amsterdammer

‘Wolf groeit uit tot een pakkend maar waardig requiem dat nooit topzwaar wordt, en zelfs flinters lichtheid bevat.’

De Morgen

‘Een knap en ontroerend werk.’

Trouw

‘Wolf is een boek dat je in één keer uit wil lezen.’

Bo van Houwelingen, de Volkskrant

‘Een aangrijpend verslag.’

Michel Krielaars, NRC

‘Een knap geconstrueerd maar niet minder waarachtig boek.’

VPRO Boekengids

‘Ze weet het verpletterende gevoel van gemis dat in de familie heerst zo sterk te verwoorden dat je als lezer de wanhopige leegte voelt.’

De Standaard

‘Ook de taal speelt een hoofdrol in het boek. Met weloverwogen woorden en korte zinnen tekent ze mensen en levens in de diepte. Ze noemt zichzelf in het boek een opzichtige schrijver, iemand die twee toetsenborden per jaar de vernieling in slaat. Maar hoe omzichtig omwikkelt ze alles met haar observaties en bedenkingen.’

Cutting Edge