Milouda

Milouda is het meeslepende, waargebeurde verhaal van een vrouw die haar stem vond in een wereld die haar tot zwijgen dwong. Geboren in een afgelegen Marokkaans bergdorp zonder stromend water, onderwijs of vrijheid groeide Milouda op tussen traditie en stilte. Op haar veertiende werd ze uitgehuwelijkt. Haar eerste twee kinderen stierven vlak na de geboorte. Daarna volgden er vijf. En later, in Nederland, nog twee kinderen in een flat waar de muren dun waren en woorden nergens aankwamen. Ze kon niet lezen. Niet schrijven. Maar ze droeg de wijsheid van generaties.

Wat blijft er over van een vrouw die nergens mag bestaan? Hoe klinkt een stem die decennialang is onderdrukt? Haar zoon luisterde. En schreef.

Een rauwe, tedere biografie over pijn, liefde, verlies en de stille kracht van een vrouw die weigerde uitgewist te worden. Een ode aan de moed van vele generaties vrouwen van wie de stemmen te lang zijn onderdrukt – en nu luid klinken.

Abbie Chalgoum (Marrakech, 1979) is acteur, schrijver, docent en spreker. Na het autobiografische Ik blijf bij je keert hij terug met Milouda – een rauw en liefdevol eerbetoon aan zijn moeder. Zijn werk verscheen eerder al op het toneel, en binnenkort op het witte doek.

Alwin Grijseels (Tegelen, 1979) is auteur, scenarioschrijver en toneelschrijver van ruim dertig originele theaterstukken. Hij werkte onder meer met Toneelgroep Maastricht, een van de toonaangevende theatergezelschappen van Nederland.

Over Ik blijf bij je:

‘Het schrijfadagium show, don’t tell betekent niets als een schrijver vanuit zijn hart vertelt en in woorden laat zien wie hij werkelijk is. Dat doet Abbie. Zeer bewonderenswaardig.’

Jan van Mersbergen

Over Ik blijf bij je (theatervoorstelling):

‘Ondanks de zware thematiek van Ik blijf bij je houdt de charismatische Chalgoum je voortdurend geboeid met zijn strijd als Marokkaanse Nederlander.’

de Volkskrant

‘Feilloos traceert Chalgoum de vernietigende invloed die de mishandelingen van zijn vader aan de ene kant, en het terloopse racisme van zijn omgeving aan de andere kant op zijn psyche hadden.’

NRC