De uitzichtlozen

‘Een vuistdikke coming-of-age-roman, met vaart, geschreven in de nuchtere, rauwe taal van alledag.’ NRC Handelsblad

Augustus 1992. Op een landerige middag tijdens een hittegolf in een vergeten vallei in Oost-Frankrijk stelen de veertien jaar oude Anthony en zijn nichtje een kano. Samen varen ze naar het befaamde naturistenstrand, om te kijken of daar wat te beleven valt. Dit uitstapje leidt tot Anthony’s eerste verliefdheid en een zomer die voor hem het begin van het echte leven markeert.

Mathieu schetst de jeugd van een jongen, maar ook een tijdperk, een gemeenschap, en de politieke reis van een jonge generatie die haar weg moet vinden in een uitstervende wereld. Vier zomers en vier bepalende gebeurtenissen vangen het leven van hen die in dat vergeten Frankrijk wonen – van de middelgrote steden, net geen platteland en de uitgestrekte betonnen buitenwijken.

De uitzichtlozen is een portret van kleinburgerlijkheid; het leven ver weg van globalisatie. Van de plek waar eigenlijk bijna iedereen woont, en die iedereen liever zou vergeten.

De pers over De uitzichtlozen

‘Een prachtige kroniek. Mathieu is een meester in het dicht op de huid beschrijven van vervlogen ambities.’ Le Monde

‘Alles klopt in dit portret van het vergeten Frankrijk van de jaren negentig.’ Paris Match

‘Deze tekst trilt, pulseert, is compact en krachtig, draagt de lezer door zijn buitengewone scherpte, zijn oneindige gevoeligheid.’ Télérama