Droogte

 ‘Ralf Mohren is Bukowski in de polder. Wat een moedig boek: het bezorgt je een enorme kater en het enige wat gaat helpen is het volgende boek van Ralf Mohren.’ Frank Lammers over Tonic

Vol humor en met soms schrijnend zelfinzicht schrijft Mohren over zijn huwelijk, zijn werk, zijn kinderen en zijn pogingen te leren leven met zijn nuchtere zelf

Voor de lezers van Elke Geurts en Henk van Straten en Hallo, muur van Erik Jan Harmens

Ralf Mohren drinkt niet meer, al bijna vijftien jaar. Bloemen, veren en slingers! Maar Droogte is geen verkapt juichverhaal over het achter je laten van een verslaving. Drank bedekte jaren alles onder een zware vochtige deken en eenmaal in het volle licht wordt de schade zichtbaar. Bijvoorbeeld Mohrens huwelijk: hebben de jaren achterstallig onderhoud de fundering voorgoed gesloopt of is liefde ondanks alles genoeg?

Droogte is het eerlijke, schurende verhaal van een man die zich krampachtig vasthoudt aan een dun touw. Maar er is ook lucht, in de taal, die blootlegt wat dichtgedrukt was, en door de humor, die het licht maakt. En winst, in kleine dingen die verborgen bleven in het dimlicht en groots blijken te zijn. Mohren schrijft over veel meer dan verslaving. Hij schrijft over het leven zelf, de twijfel hoe daar grip op te krijgen en de verwondering over het stelselmatig mislukken hiervan. Controleverlies bij uitstek, dat is leven.

De pers over Tonic

‘Het zijn maar woorden op papier, zoals het motto van Bukowski luidt, maar jezus, wat hakken die erin.’ LINDA.

‘Dit boek lest alle dorst.’ Myrthe van der Meer, auteur van PAAZ

‘Een van alcohol, introspectie en schrijftalent doordrenkte bekentenisroman.’ Annemarie Oster

‘Mohren schrijft gemakkelijk, in prettige, eigentijdse taal.’ Eindhovens Dagblad

‘Het verhaal van Arthur is levensecht, rauw, indrukwekkend.’ Hebban.nl