Onvoldoende liefdesbrieven

Wanneer een begaafd essayist correspondeert krijg je het

beste van twee werelden: persoonlijke ontboezemingen

gelardeerd met flitsende beschouwingen. In het geval

van Tijs Goldschmidt is het palet dan ook nog zeer rijk

en boeiend: antropologie, Darwinisme, gedragsbiologie,

ecologie, literatuur, muziek, dans, beeldende kunst, poëzie

en veel meer. Elk van deze onderwerpen komt ruim

en sprankelend aan bod in deze royale selectie van brieven

aan: Henk van Woerden, Menno Wigman, Matthijs

van Boxsel, Joyce Roodnat, Jet Bakels, Nico Frijda e.v.a.

Onvoldoende liefdesbrieven bevat observaties, overwegingen

en omzwervingen van een afgedwaald bioloog

met een zuivere pen en een vaak humoristische correspondentiestijl.

Fragment:

‘Ben inmiddels weer terug uit de Ardèche. Veel bloemen in bloei, weilanden

vol orchideeën – dat zag ik zelfs –, wikke’s, klaver (veel gezoem van hommels)

en de berghelllingen knalgeel van de brem. Heerlijk.

Frans de Waal heb ik inderdaad meerdere keren horen spreken, altijd de

moeite waard. Ik herinner me een prachtige voordracht in Paradiso ter gelegenheid

van het verschijnen van zijn boek De aap in ons. Er zaten in de zaal

meer vrouwen dan mannen, maar op de eerste twee rijen was de verhouding

juist andersom: daar zaten aanmerkelijk meer mannen dan vrouwen.

Ik had geen idee wat dat betekende, maar vermoedde toch dat die mannen

dichtbij deze belangrijke spreker in de buurt wilden vertoeven. Maar

toen kwam de pauze – je kon het boek van De Waal aanschaffen en laten

signeren – en begon ik weer te twijfelen. In die rij voor De Waal stonden

juist weer meer vrouwen dan mannen. Op een gegeven moment (heel even

maar) zelfs zeventien vrouwen en geen enkele man. Gaan mannen niet in

de rij staan voor een handtekening (ervaren zij dat als het publiekelijk tonen

van een ondergeschikte positie), lezen ze niet, of heeft De Waal, toch een

alfaman in chimpanseetermen, voor vrouwen een aantrekkende werking?’