Vruchtwaterlinie

In dit debuut van Roberta Petzoldt gaat het onderbewustzijn een race aan met het bovenbewustzijn. Vruchtwatervuurlinie gaat over het verlangen om meer te zijn en jezelf dieper te kennen. De bundel is een oorlog tussen donsveertjes.

Petzoldt bouwt met haar beeldende brein landschappen, tranen, schaduw, gestamp, knoeien, grommen en broeien. Zinnen die zich in rupsende bochten wringen, en herinneringen die aan komen sloffen.

Een nieuwe poëziedebutant bij Van Oorschot die zowel aansluiting vindt bij andere Nederlandse dichters als een volstrekt nieuw pad weet te volgen.

Vluchtstrook

in de sluierbewolking loop ik met een springsoldaat

naar zijn laatste avondmaal

ze hebben niet op ons gewacht

boven het gebroken brood vliegt een bloedrode heidelibel

de soldaat maakt een tekening voor zijn moeder op het tafelkleed

piepjonge populieren worden met ziekenhuisgroene buizen ondersteund

ik zie koorddansers op de treinkabels

hij ziet kraaien, boven het bos

mijn jas heeft dezelfde kleur als de geluidswand

auto’s schieten als kogels over het asfalt

in zijn glazen bol ziet de wetenschapper willekeur, grabbelt in wolkjes koolstof, voor 25 cent

Goorkeel en Schroomhoop dampend in hun deeltjesversnellende vlies

ijzeren konijnen zoeken naar klaver

ze vinden roestrode zuring, ze vinden het koud

woorden kruipen door het gras en spugen in elkaars sporen

sloten maken sneeën in het land

als ik jou was, kon ik kiezen, zei de soldaat

dus ik koos dat hij mij was

en verliet het front met de loper in mijn nek

en zijn herinneringen in een condoom