Moeders zijn monsterlijk. Tenminste, als we film, kunst en literatuur mogen geloven. Van klassiekers als Psycho en Carrie over de schilderijen van Alice Neel tot de persoonlijke reflecties van Joan Didion en Chantal Akkerman: overal verschijnen moeders als verstikkend of juist afwezig, manipulerend of ronduit angstaanjagend. Vanuit haar eigen kijkgeschiedenis of geïnspireerd door feministische denkers verweeft Jozefien Van Beek autobiografie met analyse. Ze vertrekt bij haar eigen kindertijd...